دوست دارم شب نخوابم خیره بر ایوان بمانم
دوست دارم عاشقِ آن پیچکِ دالان بمانم
در شبِ تاریکِ دنیا در سکوتِ نسترن ها
کاش می‌شد آسمان را چون مهِ تابان بمانم
مرده‌ام با مرگِ یاس و زنده‌ام با یک قناری
دوست دارم در قلوبِ زنده اندیشان بمانم
روحِ من با عطرِ گل‌ها، می‌رود تا آسمان‌ها
کاش می‌شد در طبیعت، لحظه‌ای بی‌جان بمانم
کاش می‌شد زندگی را اندکی در بر بگیرم
کاش می‌شد در درونش مایعی غلطان بمانم
تار و تنبک، سِنج و دَمّام یا که آوازی به حمّام
دوست دارم یک بهانه تا چنین رقصان بمانم
هر نگاهِ گرم و گیرا می‌فروزد آتشی را
کاش می‌شد شعله‌اش را همچو آتشدان بمانم
دلپریش شهرِ شهرت در فرار از جمعِ دنیا دوست دارم
چون سپهری در دل کاشان بمانم
در کویر تشنگی ها، سرزمینِ دود و آتش
دوست دارم تکه ابری در تبِ باران بمانم
شهرِ یاران را خدایان مرده‌اند ای شهریار
کاش می‌شد اندکی هم در صف یاران بمانم
خوابِ اقیانوسِ قلبم اضطراب است و تلاطم
کاش می‌شد ناخدایی در شبِ طوفان بمانم
شهرِ من تبریزِ جان‌ها در تب و تابِ جهان‌ها
دوست دارم روزِ پایان، زیرِ خاکِ آن بمانم
دوست دارم قبلِ مرگم، گوشه‌ای خلوت بیابم
این سرودِ آخرین را مِصرعِ پایان بمانم
در خزانِ خواب و رؤیا، آرزو جز این ندارم
کاش می‌شد روزِ مرگم خوابِ تابستان بمانم
