از چهارگاه تا چهار بی‌گاه
به دلیل مشغله‌های علمی و عرصه‌ی برهوت یافتن جعبه‌ی جادویی، معمولا تلویزیون نمی‌بینم، اما سحرگاهان ماه رمضانِ پارسال برنامه‌ی فاخر «چهارگاه» از شبکه‌ی چهار را پیگیر بودم که با حضور ثابت حسام‌الدین سراج، استاد آواز ایرانی، محمد اسماعیل آذر، استاد شعر ایرانی، حسن بلخاری، استاد زیبایی‌شناسی و متین رضوانی، پژوهشگر حوزه موسیقی ایرانی، و نیز حضور مهمان متغیری از موسیقی نواحی مختلف ایران در هر برنامه، بیشتر روی کهن خوانی، آواز خوانی و مناجات خوانی متمرکز بود و به نوعی این برنامه می‌کوشید با نگاه و زبان و لحنی امروزی و در عین حال معنوی، از طریق محوریت بخشیدن به موسیقی متنوع نواحی، ویژگی فرهنگی کثرت در وحدت موسیقی ایرانی را به نمایش بگذارد.
متأسفانه اولا امسال شاهد کنارگذاشتن مجری باسواد و اساتید پربار نامبرده هستیم، ثانیا رویکرد نسبتا غیرایدئولوژیک و تخصصی و حال و هوای معنوی و صمیمی برنامه نیز با جایگزین ساختن گروهی از چهره‌های مذهبی ترشروی و سرد مزاج و سالخورده و خشک اندیش و ایضا اجرای بسیار ضعیف و کسالت بار جناب دکتر محمدرضا سنگری، تغییری بنیادین یافته است. از آنجا که حضور این چهره‌های دژم را سخت بی‌گاه و نابهنگام یافتم، یک ربع بیشتر نتوانستم این برنامه را تحمل کنم و دیگر هم ندیدم و نخواهم دید.
#چهارگاه
@sheykhi_yusef63
