بر آستانِ دل یا سیاحتِ حقیقت

به راهِ بادیه رفتم، به جست‌وجوی حقیقت 
به آرزوی رسیدن به چشمه‌های بصیرت
دریچه‌های رهایی از انحصارِ جَهالت
تِکانه‌های تَفکُّر، به سازه‌های تَحَجُّر 
در این شکنجه‌ی جَهلم، به هر تَقَدُّس و قُدسی
به کوچه‌های تَفَلسُف، به جاده‌های طریقت
به هر کتابِ مُقدَّس، به هَر اُتاقَکِ ممنوع
به هر شریعت و زُهدی، هر ادِّعای صداقت
به هر کجا که تو باشی، سَرَک کشیدم و رفتم
در آسِمانِ دیانت، وَ سرزمینِ سیاست
به ریشه‌های تَغَزُّل، به خَلسه های حَماسی
هنر، حقیقتِ زیبا، وَ مُحاکاتِ حقیقت
به قیل و قالِ مدارس، به سؤالاتِ مبادا
به افسانه، به افسون، به اشارات و به حکمت
از این جهیدم و رَستم، به آن رسیدم و جَستم
ولی نَدیدمت آخِر، در انتهای سیاحت
نشانِ خانه‌ات اما، نه راهِ بادیه رفتن
بَر آستانِ دِلم شد، در امتدادِ محبّت

#شعر
#بر_آستان_دل
#سیاحت_حقیقت
#یوسف_شیخی